Op Zoek Naar Een Hoorn

Er was eens een ventje in Canadaland (Dat is heel erg lang zwemmen naar de overkant) Het ventje was vrolijk, zijn naam was Steven en hij wist dat op de regenboog eenhoorns leven Zijn papa was boswachter, die heb je daar veel Vaak ergerde papa zich groen en soms geel Dan bulderde hij radeloos uit van verdriet ‘Hou nou toch op, zoon, eenhoorns bestaan niet!’

Verschillende jaren gingen voorbij Stevens vriendjes stopten met spelen, maar hij bleef geloven dat eenhoorns echt bestaan ‘Ja, kijk, jij bent er één! O nee, da’s een banaan!’ Stevens vriendjes waren gemeen Ze plakten fruit op zijn hoed, of een peen Op dinsdag een appel, op vrijdag een peer Ze lachten hem uit, en dat elke dag weer

Die arme Steven, niemand geloofde zijn theorie ‘Wacht maar,’ dacht hij, ‘tot ik er echt eentje zie!’ ‘Dan laat ik ze lekker een eenhoorn-bah ruiken!’ En sip slenterde hij tussen de bomen en struiken. Maar toen viel er plotsklaps iets op zijn gezicht Geen blaadje, geen besje, nee: een heel fel wit licht ‘Daar gaan we weer,’ zat Steven al stilletjes te balen ‘Mijn vriendjes proberen een grap met me uit te halen!’

Toch had dit met grapjes erg weinig te maken Kijk maar, dit waren duidelijk ernstige zaken Daar stond een eenhoorn, dat kon Steven meteen zien Alles erop en eraan, behalve één ding dan misschien ‘Ha vent!’ sprak de eenhoorn, ‘ik heb een probleem Eerst was ik eenhoorn, en nu heb ik er geen. Ik ben van de regenboog af gestruikeld En toen is mijn hoorn er zomaar afgekuikeld!’

Steven was zeker de kwaadste niet Hij hielp zijn vriendje zoeken, in het hele gebied Ze zochten overal in, op, tussen en onder Steven was blij, want wat was dit bijzonder! Eindelijk had hij een maatje erbij Die net zo in eenhoorns geloofde als hij! Alleen konden ze zijn hoorn echt nergens vinden ‘Wat als we iets anders aan je eenhoornshoofd binden?’

‘Iets langwerpigs, en dat knopen we dan vast Alleen nog iets zoeken wat bij je gezicht past!’ En zo ging een nieuwe speurtocht van start Eenhoorn paste een klomp, een stok van het biljart

Een toeter, een trechter, een miniraket een knijper, een potlood, zelfs een klarinet Een ijsco, een bloem, een leeg flesje sap een schelpje, een sabel, de opgerolde krant van pap

een rietstengel, pauwenveer, ehm, eens even zien een zuignap, een schaar, of...een kerstboom misschien? Wat lagen er toch veel spulletjes in het bos Maar steeds weer trok eenhoorn zijn hoofd schuddend los

‘Het spijt me, Steven, je bedoelt het heel goed Maar ik geloof dat ik echt mijn eigen hoorntje terug moet!’

Verzonken in gedachten staarde Steven toen omhoog En keek recht naar de oplossing: daar hing een regenboog! Stuiterend van opwinding sprong hij bij eenhoorn op z'n rug 'Geen tijd meer te verliezen, vriendje! Volg die kleurboog, vlug!' De boog ging steeds lager, en toen ze aan 't eind waren beland rende Steven naar de pot, en riep over de rand: 'Mijn hele leven lang heb ik in uw magie geloofd Toe nou, geef de geenhoorn toch een hoorntje op zijn hoofd!'

En in een FLITS gaf Regenboog eenhoorns bestaan weer kleur Wow zeg, wàt een eenhoorn! Moet je zien wat een charmeur! Helaas voor Steven duurde dit geluksmoment maar kort Want voor complete eenhoorns is een regenboog transport! In een mum was Stevens vriendje slechts een hele verre stip ‘Nu gelooft nog altijd niemand me!’, dacht arme Steven sip.

Verdrietig liep hij door het bos, weer naar zijn maatjes terug En ja hoor, daar zaten ze alweer bij nep-eenhoorns op de rug ‘Hou maar op,’ riep Steven uit, ‘gedaan met dat geplaag!’ Maar Stevens makkers riepen niks; ze glimlachten wat vaag ‘Dit is geen grapje, Steven! We geloven je verhaal! Onze paarden kregen net ineens hoorntjes, allemaal! We gaan met onze eenhoorns vast heel erg veel beleven!’ (Behalve Eric, die vroeg zacht: 'Waar is mijn paard gebleven?')